زخم

در زندگی زخم هایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد .

این درد ها را نمی شود به کسی اظهار کرد ، چون عادت دارند که این درد های باور نکردنی را جزو اتفاقات پیش آمد های نادر و عجیب بشمارند و کسی بگوید یا بنویسد ، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می کنند آنرا با لبخند شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند – زیرا بشر هنوز چاره و دوایی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن فراموشی به توسط شراب و خواب مصنوعی بوسیله ی افیون ومواد مخدره است – ولی افسوس که تاثیر اینگونه دارو ها موقت است و به جای تسکین پس از مدتی بر شدت درد می افزاید .

بوف کور / صادق هدایت